TEXTO LEIDO POR ANA VILLAVERDE NA RECOLLIDA DO PREMIO

Cando alguén me pregunta que é Alvarella, adoito contar que hai tempo, había unha finca de uso agrícola e forestal no lugar de Vilarmaior-A Coruña, coa que a poboacion local tiña unha relación especial, de maneira que Alvarella era un pouco de todos.
Pasaron os anos,Alvarella foi mermando no seu uso e os seus herdeiros quixeron facer, ó abrigo dos recordos, un lugar que poidera disfrutar moita xente e que dera testemuña de que o uso dun espazo non ten porque degradalo.
Puxéronse mans a obra: traballáronse criterios de bioconstrucción e bioclimática no albergue, apostouse por unha instalación solar-térmica para ser o menos dependentes posible doutras enerxías mais contaminantes, planificouse a recollida selectiva dos residuos, instalouse o aeroxenerador, as placas fotovoltaicas e coidouse a contaminación lumínica cun sistema de farolas cubertas. A estas alturas a espiral da coherencia nos tiña atrapados. Chegoulle entón o turno ó proxecto educativo, amalgama de recursos, pero tamen de intencións e de maneiras de facer.
Ben, aqui estamos, van alá 8 anos que Alvarella botou a andar como un proxecto que gostaba de achegar, ensinar e preservar o noso patrimonio natural e cultural.
Foron necesarias moitas doses de coherencia, esforzo e entusiasmo, e foron tamén moitas e moi distintas as mans que lle deron forma para convertir un proxecto de traballo no que hoxe é, para cada un de nós, UN PROXECTO DE VIDA.
Dende Alvarella queremos agradecer á Consellería de M. A. e D. S. este premio que ,lonxe de pechar un proceso ,nos anima a seguir traballando por un cambio de actitudes, que fagan do mundo un sitio habitable para as xeración vindeiras.
Agradecemos tamén, a tódalas persoas que ocuparon un oco neste tempo, por pequeno que fora, e que souberon sumar emocións a este proxecto.
A todos os que nalgún momento formaron parte do equipo Alvarella, cimentando o traballo dos que agora estamos e dos que están por chegar.
As familias, que cada ano se despiden prometendo voltar, ainda que non sempre sexa posible. Ós cativos e non tan cativos que a milleiros nos visitan e que nos cargan de enerxía coa súa curiosidade. Ós docentes, que a pesar das dificultades fan o esforzo de traballar o antes, o durante e o despóis con nos. E sobre todo a aqueles que cada ano nos renovan a súa confianza, compartindo con nós os ingredientes desta pócima de esperanza e futuro, argallando con palabras agasallos coma este, que hoxe queremos compartir con vós:

Marchamos por catro días

pero mesmo parecera

que, vendo as nosas maletas,

marchamos a vida enteira

Alvarella está a agardar
alí a nosa presenza
e algúns teranse que armar,
unha vez máis de paciencia

Achegados ate o entorno
presentarnos o primeiro,
xa na seguinte parada
o mosteiro de Caaveiro.

Vemos fentos case únicos
e unha fonte que anima
a valorar a riqueza
que xenera este microclima

Abelairas, rascacús,
moitos carballos, salgueiros,
auga abondosa no rio
pra beber os ameneiros.

Ponte colgante no rio,
compre cruzar a outra beira
por ver restos de curripas:
almacén da castañeira.

De novo para o autobús,
o Eume vemos marchar
e busca a pouca distancia
bicar e abrazar o mar.

E xa, por fin, Alvarella.
¡A brincar o corazón!
Xa sabemos en que casa
temos habitación.

Duchas. Cea. Nerviosismo.
Ninguén de nós ten parada,
e disfrutamos con xogos
nunha primeira velada.

Outro obradoiro agarda
nesta fermosa paisaxe,
reciclaxe de residuos
e o consumo responsable.

Outro almorzo moi, moi rico.
Saimos todos contentos,
en dous grupos diferentes,
a facer os papaventos.

E xa nos dí o día 9
que é tempo de recordar
que esta experiencia vivida
vaise ter que rematar

Sentimos este momento
con sensación diferente,
é seguro que, para sempre,
Alvarella estará presente.

Tan só pasou media hora
e rematou o camiño,
retornamos á rutina
con mil mostras de cariño

Non está todo o vivido,
máis o que está sucedeu.
Como testemuña asino:
Ricardo Seixo, son eu.

( un profesor de 6º curso do colexio Isaac Diaz Pardo)
GRACIAS